نقش حمل و نقل در اقصاد

بسیاری از کشورهای در حال توسعه اغلب فاقد منابع کافی برای برنامه‌ریزی و اجرای پروژه‌های حیاتی حمل و نقل هستند. سرمایه‌گذاری روی دسترسی به تراموا، قطار و اتوبوس، به ویژه برای زنان، جوانان و سالمندان را اقتصاد را ارتقا می‌دهد و پروژه‌های حمل و نقل باید با در نظر گرفتن نیازهای این گروه‌ها طراحی شوند.

اولویت امروز حمایت از توسعه زیرساخت‌ها یا پروژه‌های بازسازی است که تمیز، سبز، فراگیر، انعطاف‌پذیر و ایمن باشند. این بدان معناست که ما اطمینان حاصل می‌کنیم که پروژه‌های حمل و نقل از مبارزه ما علیه تغییرات آب و هوایی حمایت می‌کنند، در حالی که نیازهای آسیب پذیرترین کاربران را در نظر می‌گیرند.

در حمل و نقل که بیشتر حمل کالا مد نظر است ارزانی یا گرانی نقشی مستقیم بر عرضه محصول دارد.

خصوصا حمل و نقل در تهران که پایتخت ایران است و همه کالا ها از شهرهای دیگر به این شهر امده و سپس به شهر های مقصد بحرکت در میاید

نقش حمل نقل و رفت و آمد در اقتصاد ایران

حمل و نقل نقش اساسی ایفا می‌کند زیرا بر تمام جنبه‌های اقتصاد از جمله تحرک نیروی کار و محیط زیست تأثیر می‌گذارد. تحرک جغرافیایی نیروی کار نتیجه تصمیمات مکان و رفت و آمد آنها است. در ایران، سختی رهن و خرید مسکن مانع از نزدیک شدن کارگران به محل کارشان می‌شود. از آنجایی که شهرهای با جمعیت زیاد در ایران نسبتاً کوچک هستند، حجم بالای رفت و آمد منبع ازدحام آنها است.

علیرغم تراکم شبکه جاده‌ای (و به ویژه بزرگراه‌ها)، سیستم حمل‌ونقل اغلب در ساعات اوج بار ترافیک ایجاد می‌کند، با تمام آنچه که این امر منجر به کاهش بهره‌وری و اثرات منفی بر محیط‌زیست می‌شود.

هزینه اقتصادی ترافیک قابل توجه است

ازدحام به دلیل از دست دادن زمان و تغییرات ناشی از آن در رفتار (به ویژه کاهش تحرک نیروی کار) پرهزینه است. شرکت‌ها از طولانی شدن و افزایش غیرقابل پیش بینی زمان سفر رنج می‌برند. زمان سپری شده در ترافیک بی ثمر است و ازدحام می‌تواند باعث شود هر کسی دامنه خود را برای یافتن شغل محدود کرده و شغلی را بپذیرد که مناسب‌تر است (مخصوصاً از نظر صلاحیت‌های مورد نیاز یا دستمزد) یا بیکار بماند (زیرا حداقل دستمزد بالاتر است). این اثرات برای رفاه و رشد بلندمدت مضر است و اگر سختی بازار مسکن، ایجاد اشتغال در نزدیکی مشاغل جذاب را دشوار کند، می‌تواند تقویت شود.

ترافیک عامل اصلی انتشار گازهای گلخانه‌ای

ترافیک باعث افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای به ازای هر کیلومتر پیموده شده و آلودگی می‌شود، اگرچه اصولاً می‌توانند با منصرف کردن کاربران از حرکت یا تشویق آنها به انتخاب سایر روش‌های حمل و نقل (آلاینده کمتر) اثر کاهشی بر انتشار کلی داشته باشند.

امابراستی تا بحال به این فک کرده اید که چرا هوای مرکز شهر الوده تر است.

چند سال پیش برای مدتی در یک باربری محدوده خاوران بودم اما حتی یک دهم الودگی بازار را نداشت.

زیرساخت های گران و تحقق مزایای آن در دراز مدت

تأثیر برنامه سرمایه گذاری بر رشد می تواند محدود باشد. برخلاف بسیاری از مطالعات تجربی قبلی، یک مطالعه اخیر نشان می‌دهد که دلیل کمی برای این باور وجود دارد که بهبود زیرساخت‌های حمل‌ونقل می‌تواند تأثیر مثبت بلندمدتی قوی بر رشد و تولید ناخالص داخلی و اقتصاد داشته باشد. بدون شک این احتمال وجود دارد سرمایه گذاری در زیرساخت های حمل و نقل اگر به توسعه شبکه های توسعه نیافته کمک کند، خروجی را افزایش می دهد.

باید این حقیقت را پذیرفت که سرمایه‌گذاری‌های زیرساختی در ایران، علی‌رغم عدم تسهیلات، گران است. هزینه های ساخت بزرگراه ها و خطوط راه آهن به دلیل تراکم جمعیت، عوامل مختلف قانونی و نظارتی (روش های طولانی و پیچیده سلب مالکیت، مقررات زیست محیطی و غیره) افزایش می‌یابد. همچنین مهم است که به یاد داشته باشید که شهرهای بزرگ ظرفیت محدودی برای جذب ترافیک دارند، در نتیجه ممکن است ایجاد ظرفیت در خارج از شهرها کافی نباشد و ساخت در مناطق شلوغ که بیشترین منافع اقتصادی را می‌توان به همراه داشت، بسیار پرهزینه باشد.

نقش راه‌سازی در حمل و نقل و اقتصاد ایران

در ایران به طور متوسط ​​بیش از 20 سال از مرحله برنامه ریزی ساخت یک جاده تا تکمیل آن که راه حل های زیرساختی را برای مشکلات تراکم کاهش می دهد طول می کشد. البته می توان با کاهش سختی روش های سلب مالکیت، زمان اجرا را کوتاه کرد.

البته رویکرد طولانی مدت برنامه ریزی و تجزیه و تحلیل پروژه های سرمایه گذاری زیربنایی در ایران قابل ستایش است. علاوه بر این، نظام‌بندی تحلیل هزینه/فایده اغلب در سطح بین‌المللی بهترین حالت آن در نظر گرفته می‌شود و این نوع تحلیل در واقع به طور فزاینده‌ای به عنوان ابزاری برای ارزیابی پروژه‌های سرمایه‌گذاری مورد استفاده قرار می‌گیرد. تجزیه و تحلیل هزینه/فایده همچنان یک تمرین دشوار و پیچیده است که تجربه بین‌المللی نشان می‌دهد که برای ارزیابی پروژه‌های زیرساختی غیرقابل اعتماد است، زیرا مازاد بر هزینه‌ها و کمبود منافع امری عادی است در نتیجه نمی‌توان نقش حمل و نقل در اقتصاد را به درستی محاسبه کرد.

براستی چند سال است که راه تهران به اصفهان راساخته اند و واقعا چقدر میتوان گفت که این یک راه استاندارد است.

با علم بر این که باربری تهران به اصفهان یکی از خطوط اصلی حمل بار است و ایا با استاندارد کردن این راه خطر تصادف و ضرر به شرکت های بیمه کمتر نمیشود؟ و با بهتر شدن این جاده تعداد ماشین ها که مجاب میشوند به این خط بروند

با امید به اینکه حمل و نقلی پویا و ارزان داشته باشیم