ماه رمضان، یا همان ماه مبارک، نام یکی از ماه‌های قمری در تقویم اسلامی است که هر ساله در ماه رمضان، مسلمانان سراسر جهان برای پاکسازی روح و جسم و افزایش ایمان و تقوا به وسیله روزه‌داری، دعا و عبادت فراوان، به سوی خداوند متعال روی می‌کنند. ماه رمضان با نزول قرآن کریم آغاز می‌شود و پایان آن با عید فطر مصادف است. در ماه رمضان، روزه‌داران در طول روز از خوردن، آشامیدن و هرگونه رفتار نامتعارف پرهیز می‌کنند و سپس در شب‌های ماه رمضان به عبادت و اقامه نماز تراویح می‌پردازند.
پیامبر(ص) برای هر روز از ماه رمضان دعایی ذکر فرموده‌اند و دعای روز شانزدهم این ماه مبارک به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ وَفّقْنی فیهِ لِموافَقَةِ الأبْرارِ وجَنّبْنی فیهِ مُرافَقَةِ الأشْرارِ وأوِنی فیهِ بِرَحْمَتِکَ الى دارِ القَرارِ بالهِیّتَکِ یا إلَهَ العالَمین.
خدایا توفیقم ده در آن به سازش کردن نیکان و دورم دار در آن از رفاقت بدان و جایم ده در آن با مهرت به سوى خانه آرامش، به خدایى خودت اى معبـود جهانیان.
خدمت به خلق و با خدا بودن ملاک اصلحیت
آیت الله مجتهدی تهرانی (ره) دعای روز شانزدهم ماه رمضان را این گونه شرح داده است: «اَللّهُمَّ وَفِّقْنی فیهِ لِمُوافَقَةِ الاْبْرارِ» خدایا کاری کن که من با افراد خوب موافقت کنم.
مثلاً اگر در جایی رأی‌گیری است. اگر شخصی خوب است با او موافقت کنم و اگر بد است، به او رأی ندهم و در انتخابات ریاست جمهوری و مجلس به افراد خوب رأی بدهم. در رأی‌گیری نگاه کنیم ببینیم چه کسی آدم خوبی است و خدمت خدا می‌کند به او رأی دهم، نه به آنهایی که به ما قول پست و مقام داده‌اند.
با چه کسانی رفاقت کنیم؟
«وَجَنِّبْنی فیهِ مُرافَقَةَ الاْشْرارِ» خدایا کاری کن من با بدها رفیق نشوم. جوان با الوات حتی اگر پسر عمویش باشد رفاقت نکند. حال چون «رحم» است، سلام و احوالپرسی کند؛ اما رفاقت نکند. نمی‌شود قطع «رحم» کرد اما از متدینین رفیق انتخاب کنید.
در حدیث آمده حواریون به حضرت مسیح (ع) گفتند که ما به چه کسانی رفاقت کنیم؟ حضرت مسیح فرمود: با 3 نفر: اول کسی که نگاه به او تو را به یاد خدا بیندازد. دوم کسی که حرف می‌زند علم شما را زیاد می‌کند. سوم کسی که با عملش رغبت شما به آخرت را زیاد می‌کند.
هر کسی انسان را یاد خدا نمی‌اندازد و حتی هر عالمی هم یاد خدا را زنده نمی‌کند، با او دوست نشو. از امام صادق (ع) سؤال کردند که آیا اینکه نگاه کردن به عالم عبادت است، صحت دارد؟ امام در پاسخ فرمودند که کلیت ندارد. نگاه کردن به صورت عالمی عبادت است که تو را به یاد خدا بیندازد.
حدیث داریم که پیش هر عالمی ننشینید، مگر اینکه شما را از چند چیز به چند چیز دعوت کند: از شک به یقین، از ریاکاری به اخلاص، از رغبت به دنیا به زهد در دنیا.
با کسی نشست و برخاست کنید که دارای علم باشد و در مباحثه‌ها چیزی به شما بیاموزد. مجالست و مباحثت با کسی که سواد ندارد، بی‌فایده است. با کسی که علم می‌داند ولو اگر عمامه ندارد، گفت‌وگو و رفاقت کنید.
رفاقت با کسی که اهل عبادت و مستجاب است را سفارش می‌کنم. کسی که اهل نماز شب، زیارت، دعا و انجام مستحبات است.
در ادامه می‌خوانیم: «وَآوِنی فیهِ بِرَحْمَتِکَ اِلی دارِ الْقَرارِ بِاِلهِیَّتِکَ» خدایا به رحمت خودت من را در بهشت جای بده، به خدایی خودت.
.jpg)
.gif)
0 دیدگاه