تیم ملی برسر دوراهی برانکو و دایی

دیگران چه می خوانند:

به گزارش رصداقتصادی به نقل از خبرورزشی : جدایی ویلموتس از تیم ملی ایران با عنایت به همسر او که یک وکیل بین‌المللی کارکشته و مشهور در اروپاست، بی‌تردید عملیاتی آسان نیست.

طبیعی است که فدراسیون فوتبال باید با کمترین خسارت ممکن از این اتفاق، خلاص شود. هر چند فدراسیون در محاسبات خود، طبعا این نکته را لحاظ کرده که صعود به جام جهانی به قدری می‌تواند برای فوتبال کشور درآمدزا باشد که شاید هزینه فسخ قرارداد ویلموتس، در این ماجرا به چشم نیاید.

هر چه هست این که، چه قرارداد ویلموتس فسخ شود یا نشود نمی‌توانیم از این انتخاب اشتباه و نسنجیده چشم‌پوشی کنیم. از همان ابتدا که کار کارلوس کی‌روش با فوتبال ایران به انتها رسید، مشخص بود جانشین این مربی که ۸ سال قاطعانه در تیم ملی مدیریت و مربیگری کرد، نیاز به یک وسواس همه جانبه دارد.

قدم نخست فدراسیون فوتبال برای مذاکره با اِروه رنار، سرمربی فرانسوی تیم ملی مراکش عالی بود و به نظر می‌رسید این مربی می تواند حضوری غافلگیرکننده در فوتبال ایران داشته باشد.
آنچه در پشت پرده مذاکرات با رنار اتفاق افتاد اما مانع عقد انعقاد قرارداد شد؛ در نتیجه گزینه‌ای به نام ویلموتس که پیش از ایران با ساحل‌عاج در راه صعود به جام جهانی ناکام بود، به عنوان دم دستی‌ترین گزینه راهی ایران شد!

ویلموتس اما در قطار فوتبال ما به ایستگاه پایانی رسید و با اتفاقاتی که پس از دیدار با عراق رخ داد، او صاحب هیچ وجاهتی نیست. مذاکره فدراسیون فوتبال با برانکو ایوانکوویچ نیز که تا کنون تکذیب نشده، بخشی از رویدادهای فوتبال ایران است و پس از برانکو، محتمل‌ترین گزینه داخلی که به ذهن هر کسی می‌رسد علی دایی است.

حالا سوال این است برانکو یا دایی می‌توانند کشتی توفان زده تیم ملی ایران را به ساحل نجات برسانند؟ خامدستانه است که گمان کنیم بحرین و عراق، به سادگی و با تغییر مربی در بازی برگشت به ما می‌بازند و تیم ملی مثل پایان خوش فیلم‌های هندی، از این گروه صعود می‌کند. بازی به شدت سخت و غیر‌قابل پیش‌بینی شده و برای عبور از بحران، باید برنامه‌های مفصلی داشته باشیم.

به نظر ما مسئله فوتبال ایران، دو راهی دایی و برانکو نیست؛ بحث بر سر این است که ۸ سال آزگار، صعود به جام جهانی به حدی برای ما تسهیل شده بود که به دام ساده‌انگاری افتادیم و امروز متوجه شدیم برای همان صعودهایی که مسخره‌اش می‌کردیم، دست به دامن ویلموتس، برانکو و دایی شده‌ایم و تازه نمی‌دانیم باید فرمان تیم ملی را به کدامیک از این مربیان بسپاریم! مسئله به شدت همین است که هست...